Honorowi Prezydenci EUWP

Zygmunt Szkopiak urodził się 1926 roku w Morzewcu, koło Bydgoszczy, zmarł w 2002 roku w Londynie.

Był polskim naukowcem, inżynierem metalurgiem profesorem Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie politykiem, dyplomatą i działaczem polonijnym.

W 1939 roku, gdy miał 12 lat w czasie niemieckiej inwazji na Polskę, rodzina Szkopiaków, w skład której wchodzili jego rodzice i rodzeństwo, została wywieziona do niewolniczej pracy rolniczej w Austrii. Tam spędził wojnę, aż do wyzwolenia przez brytyjską 8. Armię i wywiezienia do Anglii, gdzie otrzymał wraz z rodziną status uchodźcy. Wstąpił do Kolegium Polskiego Uniwersytetu Londyńskiego w Battersea, uzyskał doktorat z fizyki metalurgii i dołączył do kadry Battersea College of Advanced Technology, która w 1968 roku stała się University of Surrey. Był autorem wielu prac naukowych w swoich specjalnościach badawczych, które koncentrowały się na relaksacji naprężeń i tarciach wewnętrznych, był redaktorem polskiego czasopisma naukowego i profesorem wizytującym za granicą. Poznał też i ożenił się z Łucją, podobnie jak on, polską uchodźczynią, której ojciec był jedną z ofiar zbrodni katyńskiej i która dotarła do Anglii przez Białoruś, Bliski Wschód i Republikę Południowej Afryki.

Zygmunt Szkopiak był członkiem komitetu koordynacyjnego grupy European Freedom Campaign, która powstała w Londynie na wiecu inauguracyjnym w Westminster Central Hall w 1988 roku i składała się prawie wyłącznie z przedstawicieli krajów za żelazną kurtyną. Od 1984 r. piastował tytuł profesora Polskiej Wyższej Szkoły Zagranicznej, a w latach 1983-1991 był chadeckim członkiem emigracyjnej Rady Narodowej RP. Był Zagorzałym antykomunistą i zwolennikiem Western Goals Institute. Był ostatnim ministrem spraw zagranicznych w londyńskim rządzie RP na uchodźstwie od 1986, aż do jego rozwiązania w 1990 roku. W 1989 r. „Daily Telegraph” opublikował list, który podpisał jako minister spraw zagranicznych, wyjaśniając, że „przez ostatnie 44 lata trwaliśmy jako prawowity rząd”.

Pełnił funkcję Prezes Zjednoczenia Polskiego w Wielkiej Brytanii w latach 1991-1997. Był założycielem i pierwszym prezesem Europejskiej Rady Wspólnot Polonijnych w latach 1993 – 2000. Odznaczony Krzyżem Komandorski Orderu Odrodzenia Rzeczypospolitej Polskiej.

Helena Miziniak urodziła się w 1939 roku Wilnie, zmarła w 2023 roku w Londynie. Była polonijną działaczką gospodarczą, społeczną i charytatywną. W ramach repatriacji w 1945 roku przyjechała do Torunia, gdzie ukończyła szkołę podstawową oraz gimnazjum ogólnokształcące. W 1958 r. rozpoczęłam studia na Akademii Medycznej w Poznaniu, skąd w 1960 r. wyjechała do rodziców w Londynie, który stał się docelowym miejscem jej życia.

Od 1961 r. działała w Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży Polskiej. Przez 15 lat pracowała społecznie jako nauczyciel w polskiej szkole sobotniej w południowym Londynie. Prowadziła Rewiowy Zespół Artystyczny, który zbierał pieniądze na budowę Polskiego Ośrodka Społeczno-Kulturalnego w Londynie.

W latach 1980–1990 prowadziła w POSK prywatną działalność gospodarczą. Do pracy społecznej powróciła w roku 1990, najpierw jako PR w POSK a od 1991 r. w Zjednoczeniu Polskim w Wielkiej Brytanii, gdzie pełniła funkcje sekretarza, sekretarza generalnego, prezesa, redaktora naczelnego biuletynu oraz członka komitetu redakcyjnego miesięcznika „Orzeł Biały”.

Od 1992 r. brała udział w pracach przy tworzeniu Europejskiej Rady Wspólnot Polonijnych, gdzie od 1998 r. pełniła funkcję sekretarza generalnego. Funkcję prezydenta Europejskiej Unii Wspólnot Polonijnych pełniła w latach 2000-2006 oraz 2012-2015. Odegrała również ważną rolę w Radzie Polonii Świata pełniąc przez wiele lat funkcję wiceprzewodniczącej, a w latach 2007-2013 praktycznie kierując tą organizacją.

Była członkiem Polonijnej Rady Konsultacyjnej przy Marszałku Senatu RP V i VI kadencji oraz Szefową Zespołu Doradców do spraw Migracji Ekonomicznej Obywateli Polskich do Państw Członkowskich Unii Europejskiej przy Marszałku Senatu VII kadencji. Jako prezes Zjednoczenia Polek w Wielkiej Brytanii przewodniczyła wielu akcjom charytatywnym dla rodaków w Polsce, na Litwie, Białorusi i Ukrainie. Uczestniczyła w pięciu Światowych Zjazdach Polonii i Polaków z Zagranicy, w tym trzem przewodniczyła.

Za wszechstronną działalność polonijną została wyróżniona wieloma polskimi oraz polonijnymi tytułami, odznaczeniami i medalami. Przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP została odznaczona Odznaką „Bene Merito”, a przez prezydentów RP została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi RP (1978), Krzyżem Kawalerskim (2004) i Krzyżem Oficerskim (2011) Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.